Ira over de Klimaatmars
11 februari 2019
Ira over de Klimaatmars
Geïnspireerd en aangestoken door de grote opkomst van jongeren op het Malieveld afgelopen donderdag werk ik hoopvol aan de plannen van de klimaatmars in Zeeland.
Als jongeren massaal van zich laten horen, is dat voor mij wel een sterk signaal. Het is niet meer het selecte groepje mensen dat zich bekommert om ons milieu. Er is echt een wereldwijd bewustzijn gaande over onze omgang met de aarde. Dat er zoveel mensen opstaan en een signaal afgeven dat ze een eerlijk en sterk visionair klimaatbeleid verwachten; eisen zelfs! Dat vind ik een hoopvolle gedachte. Die stem moeten we horen. En daar wil ik ontzettend graag aan bijdragen.
Op mijn social media tijdlijn zie ik wel verdeeldheid. Boosheid zelfs. Om de opwarming van de aarde tegen te gaan moeten we maatregelen nemen. En dat zullen we voelen. En daar uiten mensen hun zorgen en irritatie over.
Maar er is ook gelijkheid. Mijn vrienden die hun onvrede uiten, geven ook oprecht om de wereld. Iedereen wil genieten van de natuur en de omgeving goed achterlaten voor generaties na ons. Er is slechts verdeeldheid over de aanpak en het oeverloze gesteggel over de manier waarop.
#TeamZeeland. De klimaatmars in Middelburg. Waarbij we met elkaar laten zien dat de natuur en ons milieu belangrijk is. En dat we daarvoor gaan staan! Daar gaat dan toch iedereen wel heen?
Het collectieve gevoel van urgentie en actie geeft me hoop. Een stimulerend geluid dus. Maar ik kreeg ook andere reacties;
De eerste vriendin die ik vroeg gaf aan niet mee te kunnen omdat ze dan een standpunt inneemt. Ik moest even slikken, maar natuurlijke alle respect voor haar.
De tweede vriend die ik appte gaf aan wel te willen, maar dit even met zijn politieke achterban te moeten afstemmen. De dag erna sprak ik een directeur van een groot industrieel bedrijf bij mij in de regio. Toen ik vroeg of hij meeliep gaf hij aan dat hij dit vanuit zijn hart heel graag zou doen. ‘’Ik ben ten slotte ook vader’’. Maar als ik meeloop heb ik meteen de Zeeuwse media op mijn nek en moet ik op het matje bij het moederbedrijf.
Nou snap ik natuurlijk heel goed dat iemand uit de Industrie niet met een bord gaat lopen waarop staat; ‘’De Vervuiler betaalt’’. Maar ook hij maakt zich wel degelijk zorgen.
Dit raakte me… zijn we nu allen zo bezig met het behartigen van eigen belangen. En durven we dan niet meer uit te komen voor datgeen waar het hier om draait? Kunnen we dan uit angst voor de beeldvorming en publieke opinie (gevoed door de pers) niet meer gaan staan voor iets wat ons aan het hart gaat?
Is het niet zo dat klimaatverandering een bedreiging voor de aarde en haar bewoners is die dit allen overstijgt?
En waarom mogen we dan niet uitkomen voor wat ons diep raakt?
Ik vind dit erg. Vooral omdat ik weet hoe verbroederend, bemoedigend en versterkend een gezamenlijke manifestatie is.
Natuurlijk begrijp ook ik dat een klimaatmars in de basis het klimaatprobleem niet oplost.
Maar kijk naar de scholieren; door een gezamenlijk bewustzijn is er ook een diepe verbinding. Die gasten denken over 30 jaar nog terug aan hun eerste protestactie en durven misschien paden te gaan bewandelen waarvan ze het bestaan eerst niet wisten.
Dus dat gun ik iedereen. En dan in Zeeland. Wij zijn bij uitstek een regio waar de gevolgen van zeespiegelstijging veel effect zal hebben.
Is het dan niet prachtig dat we eens met zijn allen stil staan bij dit thema?
De bezorgde grootouders, bewuste 30 en 40ers? De jongeren die de urgentie en ook de effecten beginnen te voelen.
Is het klimaatprobleem niet iets wat ons bindt? In plaats van ons uit elkaar drijven?
Natuurlijk gaat het hier om een eerlijk klimaatbeleid. Wij zijn klaar met vage beloften en halve maatregelen en willen concrete afspraken.
En weet je; voor de initiatiefnemers is het ook eng. Wordt het wel een succes? En wat dacht je van de jongeren die het mede organiseren? Hoe denk je dat die zich voelen nu ze weten dat de pers wellicht staat te loeren bij de MacDonalds om ze te betrappen op ‘’fout gedrag’’.
Ik vind dit een fundamentele fout. Dat belerende moraliserende gevoel wat we aanwakkeren. Omdat ik toevallig werk bij een milieufederatie word ik kritisch bekeken en bevraagd. Wat heeft ze aan? Vliegt ze toevallig niet? Is ze wel een diehard vegetariër?
En als ik er dan al voor uitkom dat ik geen vlees eet, dan krijg ik de goedkeuring van de groene achterban, maar dan zet ik mijzelf ook weer direct in de groene hoek.
Nou… en? Is het niet fijn dat ik kan beschikken en beslissen over mijn eigen gedrag? Is het niet mooi dat ik zoveel mogelijk vegetarisch eet om zo mijn footprint te verkleinen. Is het niet mooi dat ik zelf kan bepalen dat er zo 1 keer per maand, omdat ik er dan zo vreselijk veel zin in heb, een gehaktbal in floept.
Dus respect voor de jongeren die de klimaatmars met me organiseren. Ik hoop van harte dat er niet gezocht gaat worden naar mogelijke ‘’missers’’. Maar dat we ze waarderen voor hun moed. En hun bereidheid tot actie.
En dat ze mogen ervaren dat ze een onderdeel van de oplossing zijn. In plaats van het probleem. Ik ga graag aan hun zijde staan. Jij ook?
- #TeamZeeland
- #Welkom
- #loopmee
- #geenoordeel
- #KlimaatMars
Ira von Harras
Tags: