Brief uit de toekomst – van Neela

Brief uit de toekomst – van Neela

Lieve voorouders!

Mijn naam is Neela. Ik ben 14 jaar oud en ik schrijf jullie vanuit het jaar 2100. Vanuit een dorpje in Zeeland. De lucht ruikt naar zee en klei. Soms als ik op de dijk zit en uitkijk over het water, stel ik me voor hoe het hier was in jullie tijd. In 2025. Hoe jullie leefden, wat jullie wisten, maar ook wat jullie nog niet konden weten.
Ik wil jullie iets zeggen wat ik voel tot in mijn botten. Dank jullie wel!

Dank jullie wel dat jullie zijn opgestaan voor ons land. Ook toen het moeilijk was.
Dank jullie wel dat jullie bleven praten over de aarde, zelfs toen anderen wegkeken.
Dank jullie wel voor de keuzes die jullie maakten. Die niet alleen goed waren voor jezelf. Maar voor ons allemaal… dus ook voor mij.

Ik weet dat het niet makkelijk was. Jullie hadden in Zeeland te maken met ruimtegebrek. Met de opwarming van de aarde, met een enorm verlies van biodiversiteit, met stikstofproblemen, met vervuilde wateren. PFAS, microplastics, te weinig ruimte voor de rivier, afvalwater van een kerncentrale…De natuur stond onder druk, soorten verdwenen en de planetaire grenzen werden overschreden.

En jullie? Jullie bleven zoeken naar manieren om te herstellen, te verbeteren, te zorgen en te verbinden.
Soms hoor ik verhalen van mijn opa over hoe het was in 2025. Over de discussies in de provincie, over boeren die vastliepen, over jongeren die zich zorgen maakten over hun toekomst. Over hoe moeilijk het was om iedereen mee te krijgen.
Maar ook over hoe jullie begonnen te luisteren naar de stem van de aarde.
Hoe jullie begonnen te denken in ecosystemen, in generaties, in zorg in plaats van controle. Ik ben dankbaar dat ik mag leven in een tijd waarin we weer leren samenleven met de natuur. Waarin we niet alleen praten over economie, maar ook over herstel, rechtvaardigheid en verbondenheid.

Maar ik maak me ook zorgen. Soms lijkt het alsof we opnieuw vergeten hoe kwetsbaar alles is. Alsof we denken dat we er al zijn.
Maar de natuur is nog steeds aan het herstellen. En sommige wonden zijn diep. Daarom schrijf ik jullie.
Niet alleen om te bedanken.
Maar ook om te vragen: blijf alsjeblieft doorgaan.

Blijf ruimte maken voor stilte, voor bomen, voor vogels.
Blijf luisteren naar jongeren, naar ondernemers, naar vissers en boeren, naar de zee.
Blijf kiezen voor wat goed is voor het geheel – niet alleen voor het nu. Want ik ben hier.
En ik ben niet alleen. Wij, kinderen van de toekomst, leven dankzij jullie moed.

Dank jullie wel dat jullie mijn voorouders zijn. Ik sta op jullie schouders.
Met liefde…. – Neela